Monte Huizinga

‘Ik hoor nog wel, maar versta bijna niets meer’

De 68 jarige Monte Huizinga is AOW-er (Altyd Ont Wurk) en heeft een markante uitstraling en een uitgesproken stem. Hij is een echte autofanaat en vertelt vol trots dat hij zijn Abarth net heeft laten tunen. Het liefst zou hij weer willen toneelspelen. Helaas kan dat door zijn gehoorprobleem niet meer. Dat horen zo’n impact heeft gehad op zijn leven vertelt hij in een één op één gesprek aan de keukentafel in Mantgum. Met een pen om de hals als hoorhulpmiddel, zodat hij de vragen rechtstreeks in zijn oren hoort. ‘Het zit in mijn familie, mijn pake, heit, broer, suster hebben het ook en zelfs mijn zoon begint al. Voor mijn 40^ste had ik mijn eerste gehoorapparaat. Het probleem zit in het slakkenhuis en dan met name het spraakgebied. Dat is heel vervelend, want ik heb twee linkerhanden en kan alleen maar communiceren.

Vroeger was ik rijschoolhouder, rijinstructeur, regisseur en semi beroeps toneelspeler. Ik ben altijd met mijn stem bezig geweest. Ze zeiden wel eens: ‘Ik had Monte nog niet gezien, maar wel gehoord!’ Als ik Sinterklaas speelde, had ik een Piet naast mij die goed duidelijk zei wat het kind mij vertelde, want die verstond ik niet. Tijdens mijn laatste toneelvoorstelling, kreeg ik handgebaren van mijn medespelers als ik iets moest zeggen.

Tot ik werd afgekeurd. Dan ben je 50 jaar en val je in een diep gat. Je raakt zo geïsoleerd. Want naast dat mijn gehoor niet goed werkt, heb ik ook hyperacusis. Als een van de twee hondjes van mijn vriend blaft, heb ik nergens last van en als de andere begint, knalt het me door de kop. Ik heb ook een probleem als ik met twee mensen in een driehoekje sta te praten, dan versta ik het gewoon niet. Aan de telefoon moet ik me zo concentreren, dat houd ik net 10 minuten vol. Maar ik blijf niet thuis. Ik zeg gewoon dat ik slechthorend ben en op verjaardagen neem ik iemand mee naar een andere plek zodat ik een gesprek kan voeren.’

Inmiddels is hij klant bij Hoorzorg Friesland en daar is hij heel blij mee. ‘Martin Dijkstra voelt de mensen zo goed aan, en als het een niet lukt, probeert hij het ander. Hij zei ooit tegen mij: “Monte, ik heb geleerd: hoortoestellen aanmeten is geen wetenschap, maar kunst.” Daar ben ik het helemaal mee eens. Hoe Martin dingen oppakt, geweldig. Nu heeft hij op mijn hoortoestellen twee standen ingesteld, 1 voor normaal en 2 voor net wat harder. Naar gelang de situatie, gebruik ik het.

Ik ben ook bezig met een hoorimplantaat in het ziekenhuis. Dat is best lastig want ze weten nog niet of het gaat werken met mijn hyperacusis. Als ik dat ding krijg moet ik helemaal opnieuw leren horen, dat is een heel traject. Maar als ik alles weer kan verstaan, gaat er een wereld voor mij open. Dan word ik een nieuwe Monte: Monte 2.0.’